Κρίση ….εκλογική – H οικονομική χροιά της αποχής
«Είτε ψηφίσω, είτε όχι, είτε ρίξω το ψηφοδέλτιο στην κάλπη, ή απλά απουσιάσω, ένα μνημόνιο θα μου κόβει μισθούς, παροχές, δικαιώματα. Ένα μνημόνιο, που καλούμαι να διαλέξω αν θα είναι πράσινο ή μπλε, θα υπάρχει. Εγώ δεν θέλω μνημόνιο. Θέλω να είμαι ένας ελεύθερος Έλληνας πολίτης.»
Ένα μήνυμα που διάβασα και μ έβαλε σε σκέψεις. Ένα σημείωμα από έναν άγνωστο, το οποίο μ έκανε να δω ακόμα πιο θετικά τον ρόλο του θεσμού των εκλογών. Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι έχουν περάσει αρκετά 24ωρα από τον πρώτο γύρο των δημοτικών- περιφερειακών εκλογών, αυτό που συνεχίζει να σχολιάζεται και να απασχολεί είναι το σημαντικά διευρυμένο σε σχέση με προηγούμενες αναμετρήσεις ποσοστό της αποχής. Και αυτό, όχι γιατί η έκταση του φαινομένου ήταν απλώς μεγάλη, αλλά γιατί για πρώτη φορά, τουλάχιστον μεταπολιτευτικά, το συνολικό ποσοστό ξεπέρασε κάθε προηγούμενο φτάνοντας το 40%, ενώ σε πολλούς δήμους κατάφερε να ξεπεράσει την συμμετοχή!
Το θέμα που προέκυψε απ όλη αυτή την βομβαρδιστική καταιγίδα ποσοστιαίων μονάδων, ήταν τελικά να γίνει αντιληπτός ο ουσιαστικός λόγος έκτασης αυτής της πολιτικής έκφανσης. Απόψεις, όπως πάντα, ακούστηκαν πολλές. Σε μεγάλες, μάλιστα έδρες του δημόσιου διαλόγου, παρατηρήθηκε ο ίδιος υπαινιγμός. Δημιουργείται άραγε μια κρίση στον ιστορικά καθιερωμένο θεσμό της εκλογικής διαδικασίας; Και αν ναι, είναι αποτέλεσμα της εξελεγκτικής πορείας των εκλογών, που παρουσιάζεται με την πάροδο του χρόνου ή επιρροή κάποιου συγκυριακού συμβάντος;
Γιατί πως αλλιώς μπορεί να ερμηνευτεί το γεγονός πως στη χώρα που γεννήθηκε και άκμασε το δημοκρατικό πολίτευμα, οι πολίτες να απαξιούν και να αδιαφορούν για τις εκλογικές αναμετρήσεις; Με ποιον τρόπο είναι δυνατόν, εμείς οι Έλληνες να αδιαφορούμε για τα κοινά, όταν έχουμε τη δημοκρατία σαν πολιτιστικό κληροδότημα; Η ίδια απορία ενισχύεται όταν τα στατιστικά νούμερα αποκαλύπτουν ότι τα νεαρό σε ηλικία εκλογικό σώμα σχεδόν απείχε απ τη διαδικασία.
Φυσικά και το μεγαλύτερο δημοκρατικό όπλο του λαού, η ψήφος, δεν είναι δυνατόν να παρακμάσει. Η όλη αυτή στάση πιθανότατα ισοδυναμεί με το αίσθημα της αδιαφορίας. Αδιαφορία και ίσως σε ακραίες περιπτώσεις απέχθεια, όχι για τη διαδικασία, αλλά για το γενικότερο πολιτικό σύστημα που χωλαίνει, είναι ανίκανο να λύσει προβλήματα και αναζητά βοήθεια από εξωτερικές οικονομικές δυνάμεις. Σχετίζεται με έναν πολιτικό κόσμο ταυτισμένο με τη διαφθορά χάριν στην οποία αυτή τη στιγμή η χώρα είναι υποχείριο ενός μνημονιακού συμφώνου καλής συμπεριφοράς ή καλύτερα ελεγχόμενης χρεωκοπίας.
Επομένως, ο βασικότερος λόγος αποχής εμπίπτει στην ανικανότητα των πολιτικών να χειριστούν σωστά τα θέματα απέναντι στην δεδομένη οικονομική κρίση. Αυτό βέβαια έδειξε και το περιορισμένο σε έκταση εκλογικό αποτέλεσμα. Βάσει της ανάλυσης που δόθηκε, οι εκλογές τελικά δεν είχαν αντιμνημονιακό χαρακτήρα όπως διακήρυττε διαρκώς ο κος Σαμαράς σαν αντιπολίτευση αλλά ούτε σαν ψήφος εμπιστοσύνης στη μνημονιακή τακτική της κυβέρνησης όπως βιάστηκε να φωνάξει ο κος Παπανδρέου.
Συμπερασματικά, παρατηρώντας τις αριθμητικές απώλειες των δυο μεγάλων παρατάξεων, διαπιστώνεται μόνο η αδιάφορη στάση του ελληνικού λαού για την υπάρχουσα πολιτική πραγματικότητα αλλά και για την μνημονιακή στάση απέναντι στην κρίση. Γι αυτόν τον λόγο, η αποχή παρουσιάζεται σαν σύμπτωμα της γενικότερης κρίσης, που έχει πρωτίστως οικονομικά αίτια. Αναμενόμενο και λογικό για μια κοινωνία που στηρίζεται σε ένα παθογενές πολιτικό-οικονομικό σύστημα. Πόσο μάλλον όταν η αποχή από τις κάλπες συμπίπτει χρονικά με τον ορισμό οικονομικού ελέγχου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου