Ο καναπές δεν θα μας σώσει....!

Η αποχή και οι επικρατούσες ερμηνείες της..

Σε ποσοστό-ρεκόρ για τα μεταπολιτευτικά χρόνια έφτασε η αποχή στις πολύ πρόσφατες εκλογές, που άγγιξε το 53,23% στις περιφερειακές εκλογές και το 50,73% στις δημοτικές εκλογές. Συνολικά, περισσότεροι από τους μισούς πολίτες αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στον δεύτερο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών -υπολογίζοντας και τα λευκά με τα άκυρα-, ενισχύοντας έτσι το μήνυμα δυσαρέσκειας που έστειλαν στα πολιτικά κόμματα από τον πρώτο γύρο, όπου η αποχή ξεπέρασε το 39%. 

Μια βδομάδα μετά, και ενώ οι εξελίξεις στη χώρα τρέχουν όλο και με πιο γρήγορους ρυθμούς, σαφές συμπέρασμα για τα τεράστια ποσοστά της αποχής δεν έχει βγεί. Πιθανώς γιατί δεν υπάρχει ή γιατί ερμηνεύεται πολύ δύσκολα.

Η αποχή λόγω της έκτασης της έγινε φαινόμενο. Δεν έχει όμως κοινά χαρακτηριστικά για να αναλυθεί. Ύστερα από πολλές συζητήσεις εκλογολόγων και μη 2 είναι τα πιθανά και πολυσυζητημένα ενδεχόμενα της. Από τις εκλογές απέχει κάποιος που δεν είχε ποτέ πολιτική συνειδητοποίηση, αλλά απέχει και κάποιος που είναι απόλυτα πολιτικοποιημένος. 

Η πρώτη κατηγορία φυσικά, είναι αυτή που σε κάθε εκλογική αναμέτρηση δίνει ένα σταθερό ποσοστό πολιτών, οι οποίοι απέχουν από το θεσμό συστηματικά. Είναι αυτοί που προτιμούν να κρατήσουν την Κυριακή τους μακριά από την καθημερινότητα άρα και τη πολιτική ζωή της χώρας.

Η δεύτερη είναι αυτή που συνδυαστικά με την πρώτη και προκαλεί ιδιαίτερη ανησυχία στο πολιτικό σύστημα. Μιλώντας λιγότερο αφηρημένα, η ένταση του ποσοστού της αποχής της τελευταίας αναμέτρησης δίνει ένα συγκεκριμένο μήνυμα που συνοψίζεται σε συνολική απαξίωση των πολιτικών σχηματισμών. Αυτό που πρέπει να κεντρίσει το ενδιαφέρον όλων όμως είναι ο λόγος της στάσης του εκλογικού κοινού. Είναι φαινόμενο συγκυριακό ή σιγά σιγά θα παρατηρείται η εδραιοποίηση του; Αφορούσε τις συγκεκριμένες εκλογές που είχαν έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα και από τις οποίες δεν κρινόταν, άμεσα τουλάχιστον, η εναλλαγή της κυβέρνησης; Αλλιώς πως μπορούμε να απαξιώνουμε τη συμμετοχή με αυτόν τον τρόπο στα κοινά;

Η αλήθεια είναι πως αυτή η αποχή μεταφράστηκε από τους περισσότερους σαν αδιαφορία. Και αυτό είναι που προβληματίζει. Η αποχή είναι γενικά παθογόνο στοιχείο. Δεν μπορείς να μην συμμετέχεις, πόσο μάλλον να αδιαφορείς. Διότι, από τη στιγμή που απαξιώνεις το θεσμό κάποια στιγμή θα σε απαξιώσει και αυτός. Γενικότερα, δεν μπορείς να έχεις απαιτήσεις, για το πιο μικρό πράγμα, από τη στιγμή που δεν συμμετέχεις. 

Βλέποντας από διαφορετική όψη το θέμα, η αποχή και πάλι χαρακτηρίζεται σαν κοινωνικό fault. Άσχετα με το τι ειπώθηκε από τους κομματικούς αρχηγούς, ΕΜΕΙΣ κληθήκαμε να εκλέξουμε αρχηγούς στην τοπική αυτοδιοίκηση. Να διαλέξουμε αυτόν που θα φέρει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα για την γειτονιά μας, για τη δική μας πόλη, το δικό μας τόπο. Προς τι λοιπόν η αδιαφορία; Δεν υπάρχει άποψη για τα κακώς κείμενα του δήμου; Γιατί να μην εκφραστεί; Γιατί τελικά αν δεν ακουστεί μέσω του μοναδικού όπλου του πολίτη, τις εκλογές, τότε ο πολίτης να ξέρει πως οι ιδέες του δεν αρκούν να αναλώνονται και να ακούγονται στο σπίτι του. Ο καναπές ποτέ δεν θα τον σώσει. 

 Τα στατιστικά νούμερα προέρχονται απο το Υπουργείο Εσωτερικών.